Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ

ORUODOJH PISTH
Αρχιμ. Κύριλλος(Κεφαλόπουλος)

 

ΣΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ

”ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΒ”

 

”Το εύρος και η δύναμη της προσωπικότητάς του ξεπερνούν κάθε σύγχρονη μέθοδο αξιολόγησης. Στην πρώτη επαφή, νομίζεις πως βρίσκεσαι μπροστά σε ένα συγγραφέα-και άξαφνα ανακαλύπτεις το άπειρο…Σαν εισχωρήσεις μέσα στο σύμπαν του Ντοστογιέφσκι, ανακαλύπτεις ένα τοπίο προκατακλυσμιαίο, έναν κόσμο μυστηριακό, πρωτόγονο και παρθενικό. Σε κυριεύει μια γλυκιά αγωνία, όπως όταν πλησιάζεις πρωταρχικές και αιώνιες δυνάμεις. Και σε λίγο, ο θαυμασμός και η πίστη σε προτρέπουν να μείνεις. Πίσω από κάθε διάφραγμα του έργου του, πίσω από κάθε ήρωα, βασιλεύει η αιώνια νύχτα και το αιώνιο φως-και αυτό γιατί ο προορισμός του και η μοίρα του είναι αξεδιάλυτα δεμένα με όλα τα μυστήρια του ΄Είναι΄. Ο κόσμος του κινείται ανάμεσα στον θάνατο και την τρέλα, στο όνειρο και στην απτή πραγματικότητα…”

Έτσι περιγράφει ο Στέφαν Τσβάιχ το έργο του Ντοστογιέφσκι. Όλες οι μορφές των ηρώων του κινούνται μέσα στα αδιέξοδα που προξενεί η άρνηση του Θεού και η εναγώνια αναζήτηση της πίστης και του θείου. Και αυτό φαίνεται με τον πιο έκδηλο τρόπο στους ”Αδελφούς Καραμαζόβ”.

            Γιος ξεπεσμένου ευγενούς, ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι γεννήθηκε στην Μόσχα το 1821, όπου ο πατέρας του εργαζόταν ως γιατρός. Έτσι, ζώντας από κοντά τους ασθενείς, από μικρός γνώρισε την δυστυχία, τον πόνο, την αθλιότητα και τον θάνατο. Ο πατέρας του, τύπος αυστηρός και αυταρχικός, του έδωσε μία παραδοσιακή θρησκευτική αγωγή. Η μητέρα του πέθανε όταν ο Ντοστογιέφσκι ήταν δεκαέξι ετών. Ο νεαρός εισήχθη στην Στρατιωτική Σχολή Μηχανικού στην Πετρούπολη, και στο διάστημα αυτό ο πατέρας του δολοφονήθηκε από εξεγερμένους δουλοπαροίκους, χρήματα δεν είχε, και επιπλέον δεν τον ενδιέφεραν τα μαθήματα της Σχολής. Αποφοιτώντας, αφοσιώθηκε στην λογοτεχνία και το γράψιμο. Ήδη νωρίς το 1846 δημοσιεύει το πρώτο του μυθιστόρημα.

            Ωστόσο, μπροστά του θα βρισκόταν αντιμέτωπος με μία σκληρή δοκιμασία. Το 1849 συνελήφθη ως μέλος μίας ομάδας νεαρών ιδεαλιστών που συζητούσαν θεωρητικά και ονειρεύονταν ελευθερία και κοινωνικές αλλαγές για την Ρωσία. Πέρασε τέσσερα χρόνια καταναγκαστικής εργασίας εξόριστος κάπου στην Σιβηρία. Μόλις το 1858, μετά από εννέα δύσκολα χρόνια, του επέτρεψαν να επιστρέψει στην ευρωπαϊκή Ρωσία. Απόηχο της σκληράς αυτής δοκιμασίας και των δυσκολιών της εξορίας συναντούμε σε έργα του, ιδίως στο ”Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων”. Στα δύσκολα χρόνια της εξορίας του μοναδική παρηγοριά του ήταν μία Καινή Διαθήκη που συνεχώς διάβαζε και δεν την αποχωριζόταν ποτέ.

            Ελεύθερος πλέον, ξαναβρίσκει την συγγραφική του δημιουργικό-τητα, γράφει και δημοσιεύει ακατάπαυστα. Στην περίοδο αυτή ανήκουν τα σημαντικότερα έργα του που τον έκαναν πασίγνωστο, Ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι(1861), Υπόγειο(1864), Έγκλημα και Τιμωρία(1866),Ο Ηλίθιος(1868), Δαιμονισμένοι(1871), Το Ημερολόγιο ενός Συγγραφέα (1876-1880), Αδελφοί Καραμαζόβ (1880).

            Ωστόσο, η προσωπική του ζωή δεν έγινε καλύτερη παρά την λογοτεχνική του φήμη. Οι δανειστές τον πίεζαν, η γυναίκα του πέθανε, συνέχισε να έχει προβλήματα με τις τσαρικές αρχές. Και εσωτερικά, η ταραγμένη του ψυχή αναζητούσε απεγνωσμένα την γαλήνη της στον Θεό, την αρμονία, την αλήθεια. Όλα αυτά όπως ήταν φυσικό, επηρέασαν το συγγραφικό του έργο, και οι προσωπικές του εμπειρίες και αγωνίες προβάλλονται στους λογοτεχνικούς του ήρωες.

            Το κύριο  ενδιαφέρον του Ντοστογιέφσκι επικεντρώνεται στα αισθήματα και τις σκέψεις του ατόμου. Αναπτύσσει αριστοτεχνικά τον λογοτεχνικό μύθο, την πλοκή των έργων του, η οποία χρησιμεύει, μέσα από τα γεγονότα που περιγράφει, ως μία βαθιά διείσδυση στα πολύπλοκα ψυχολογικά και φιλοσοφικά ζητήματα, στο βαθύτερο είναι της ανθρώπινης ύπαρξης.

            Τα έργα του Ντοστογιέφσκι μπορούν να χαρακτηρισθούν ως ψυχολογικά μυθιστορήματα, τα οποία πίσω από το πέπλο μίας ιστορίας μυστηρίου αποτελούν στην πραγματικότητα ένα μυθιστόρημα ιδεών, που ενσαρκώνονται από λογοτεχνικούς ήρωες που βιώνουν παθιασμένα και ακραία. Οι ήρωες του Ντοστογιέφσκι παλεύουν με τους δαίμονες της ταραγμένης τους ψυχής, καταφεύγουν σε εκ προμελέτης φόνους (Έγκλημα και Τιμωρία), σε συνωμοσίες (Δαιμονισμένοι), σε δολοπλοκίες, στον φόνο και την τρέλα (Ο Ηλίθιος), οδηγούνται στον φόνο ή την αυτοκτονία αρνούμενοι τον Θεό και την κοινωνία (Κυρίλοβ), κινούνται σε ένα πλαίσιο ματαιότητας, άρνησης του Θεού, της ηθικής, των κοινωνικών αξιών. Σε όλα τα μυθιστορήματα οι ήρωες, αγνοί και ραδιούργοι, εγκληματίες και ασθενικοί, ιδεαλιστές και μηδενιστές, άνθρωποι του υποκόσμου και αναζητητές της αλήθειας, όλοι προκαλούν τον Θεό και την κοινωνία.

            Μέσα στο λογοτεχνικό σύμπαν του Ντοστογιέφσκι, ξεχωριστή θέση κατέχουν οι Αδελφοί Καραμαζόβ, το τελευταίο του έργο και το ωριμότερο από πλευράς χαρακτήρων και έκφρασης της κοσμοθεωρίας του Ντοστογιέφσκι. Σε αυτό δίνεται μία γενική εικόνα της τσαρικής ρωσικής κοινωνίας στα τέλη του 19ου αι, με τις αντιφάσεις της, τις αντιθέσεις αριστοκρατών και δουλοπαροίκων, ανθρώπων από κάθε κοινωνική τάξη που ενσαρκώνουν την παρακμή και την διαφθορά, αλλά και τον έντονο θρησκευτικό και μυστικιστικό χαρακτήρα του ρωσικού λαού. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο Ντοστογιέφσκι σκιαγραφεί τρία αδέλφια, τρεις διαφορετικούς χαρακτήρες, και αναλύει τις προβληματικές οικογενειακές σχέσεις των γιων με τον πατέρα τους, τον ηλικιωμένο Καραμαζόβ που ενσαρκώνει το πρότυπο του διεφθαρμένου, ξεδιάντροπου και φιλήδονου γεροπαραλυμένου και αδιάφορου για τα παιδιά του πατέρα. Τα τρία αδέλφια συγκρούονται και αποστρέφονται τον γέρο Καραμαζόβ, ενώ και οι ίδιοι σε προσωπικό επίπεδο έρχονται αντιμέτωποι με τις εσωτερικές τους αναζητήσεις και ψυχολογικές εντάσεις.

Ο γέρος Καραμαζόβ εκπροσωπεί τον άνθρωπο που απορρίπτει κάθε αξία ηθική, γκρεμίζει τους κοινωνικούς περιορισμούς και κάθε αποδεκτή συμπεριφορά στο κυνήγι των ηδονών και των απολαύσεων. Ο Ντημήτρι Καραμαζόβ, ο ένας γιος που υπηρετεί στον στρατό, βλέπει ανταγωνιστικά τον πατέρα του και τελικά οδηγείται στην πατροκτονία για λόγους οικονομικούς και ερωτικής αντιζηλίας. Ο άλλος γιος, ο Ιβάν Καραμαζόβ, είναι η προσωποποίηση του νεαρού και ορμητικού αμφισβη-τία, που έχοντας λάβει ελλιπή ανώτερη μόρφωση, θεωρεί τον εαυτό του σπουδαγμένο, επίδοξο διανοουμένο που αντιτίθεται στις υπάρχουσες κοινωνικές παραδεδεγμένες αξίες, απορρίπτει κάθε αξία και ηθικό περιορισμό, και με το αλαζονικό ύφος του ανθρώπου του απόλυτου ορθολογισμού, με τάσεις αναρχικές, απορριπτικές της κοινωνίας και των θεσμών της, θα λέγαμε ότι φθάνει στο αδιέξοδο, δεν βρίσκει λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα, και έτσι καταλήγει στην συνειδη-τή απόρριψη της τάξεως πραγμάτων, όπως έχουν δημιουργηθεί από τον Θεό, και εν τέλει του ίδιου του Θεού.

Το χαρακτηριστικότερο τμήμα του μυθιστορήματος που συνοψίζει την αλαζονική απόρριψη του Θεού, όπως την εκφράζει ο Ιβάν Καραμα-ζόβ, είναι ο φανταστικός του διάλογος ανάμεσα στον Χριστό που επιστρέ-φει στην γη, και τον Μέγα Ιεροεξεταστή της Εκκλησίας. Η αφήγηση τοποθετείται στην Σεβίλλη. Ο Μέγας Ιεροεξεταστής διατάζει την σύλληψη του Χριστού και Τον καταδικάζει να καεί στην πυρά. Με τον φανταστικό αυτόν διάλογο ο Ντοστογιέφσκι θέλει να καταδικάσει την εγωιστική αλαζονεία της Δυτικής Εκκλησίας, και κατ’ επέκταση κάθε εξουσίας που έχει θεοποιήσει την δύναμή της και έχει επιβάλλει βαριά και δυσβάκτακτα φορτία στον άνθρωπο, που αποστερεί την ελευθερία του ανθρώπου και την δυνατότητά του για λύτρωση. Ο Χριστός που επανέρ-χεται ως η ελπίδα της ανθρωπότητας για ελευθερία και απολύτρωση απορρίπτεται, καταδικάζεται από τις αρχές και εξουσίες του σύγχρονου κόσμου. Το μήνυμα της σύγχρονης αλαζονικής, αθεϊστικής και ορθολογιστικής κοινωνίας, όπως εκφράζεται από τον Μέγα Ιεροεξε-ταστή, είναι πως ο ορθολογιστής άνθρωπος θέλει να γκρεμίσει τον Χριστό και να Τον υποκαταστήσει. Η σατανική έπαρση και αλαζονεία έχει τυφλώσει τον σύγχρονο άνθρωπο τόσο που ο εγωισμός του δεν τον αφήνει να δεχθεί την μόνη λύση στα αδιέξοδά του, που είναι η αγάπη και η θυσία του Χριστού.

Ουσιαστικά, ο Ιβάν αντιμετωπίζει ένα μεγάλο εσωτερικό δίλημμα. Αυτός ο μεγάλος αρνητής του Θεού, ο ορθολογιστής υποφέ-ρει και ταλαντεύεται μεταξύ πίστης και απιστίας, βεβαιότητας και αμφιβολίας, εμπιστοσύνης στον άνθρωπο και ταυτόχρονα αναγνώ-ριση της ανθρώπινης αδυναμίας. Εάν δεν υπάρχει Θεός και μεταφυσκή ελπίδα, χωρίς την αθανασία της ψυχής, ο άνθρωπος  είναι αδύναμος, απελπισμένος, αναγκασμένος να αντιμετωπίσει μόνος του, χωρίς πνευματική βοήθεια, τα προσωπικά του αδιέξοδα και την άβυσσο της ψυχής του. ”Εφ’ όσον δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει ηθική, τότε όλα επιτρέπονται΄΄ –αυτό είναι το δόγμα του Ιβάν. Ο Ιβάν Καραμαζόβ, απορρίπτοντας κάθε ηθικό νόμο, αμφισβητεί και σχετικοποιεί την συνείδηση του ανθρώπου και του κοινωνικού συνόλου. Και αυτό τον οδηγεί σε δύο δρόμους, σε μία κοινωνία ορθολογική, χωρίς Θεό και όρια, σε έναν άνθρωπο χωρίς μεταφυσικές αναζητήσεις, απαλλαγμένο από το βάρος της ηθικής και του ενοχλητικού ελέγχου της συνείδησης, χωρίς τον μηχανισμό του συνειδησιακού αυτοελέγχου (τύψεις), που εκφράζει το αίσθημα πως ”χωρίς συνείδηση, χωρίς αυτήν την συνήθεια, ας γίνουμε θεοί”. Ο άνθρωπος χωρίς Θεό, λατρεύει εγωιστικά και με εωσφορική διάθεση τον εαυτό του, αυτοθεοποιείται και οδηγείται στο όραμα του Υπερανθρώπου, όπως τον φαντάσθηκε ο Νίτσε, χωρίς τα βαρίδια της συνείδησης και τις αδυναμίες της συμπόνιας και της αλληλεγγύης στον συνάνθρωπο. Ο άλλος δρόμος στον οποίον καταλήγει ο Ιβάν είναι ο απόλυτος μηδενισμός, αφού ”αν δεν υπάρχει αιώνιος Θεός, δεν υπάρχει καμιά αρετή και ούτε και αυτή χρειάζεται”. Τελικά, στο πρόσωπο του Ιβάν με τις τραγικές αντιφάσεις μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον σημερινό άνθρωπο του ορθολογισμού, της άρνησης, του μηδενισμού, που έρχεται αντιμέτωπος με τις εσωτερικές του αντιφάσεις και τα κοινωνικά αδιέξοδα που ο ίδιος προξένησε θέλοντας να κηρύξει έκπτωτο από την ζωή του τον Θεό και να αυτοαναγορευθεί ο ίδιος θεός.

Για να κατανοήσουμε το κλειδί των χαρακτήρων του Ντοστο-γιέφσκι πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν ότι βασική του θέση αποτελεί ότι υπάρχει ένας αιώνιος και ακατάλυτος θεϊκός και ηθικός νόμος, που η παράβασή του οδηγεί στην τιμωρία (”έγκλημα και τιμωρία”), δηλ. στα φοβερά αδιέξοδα που κατατρύχουν και τελικά συνθλίβουν τον άνθρωπο.

Ο Ντοστογιέφσκι γύρω από το δίπολο ηθική-παραβίαση της ηθικής, καθώς και πάνω στην τάση του ανθρώπου για αμφισβήτηση των κανόνων και των ορίων, στην ανθρώπινη ροπή για την παραβατικότητα, οικοδομεί τους λογοτεχνικούς του χαρακτήρες, που θυμίζουν αντίστοιχους αληθι-νούς -λίγο ακραίους και περιθωριακούς- χαρακτήρες της καθημερινής ζωής, που υποφέρουν από τα ηθικά διλήμματα και συνθλίβονται κάτω από το βάρος των πράξεών τους και των ψυχολογικών τους αδιεξόδων. Σε αυτό το ψυχολογικό μυθιστόρημα ο Ντοστογιέφσκι αναδεικνύεται δεξιο-τέχνης του είδους. Το μήνυμα που θέλει να περάσει ο συγγραφέας είναι πως ο άνθρωπος χωρίς Θεό είναι αδύναμος, αβοήθητος, έρμαιο στα πάθη του και τελικώς φθάνει σε φοβερά αδιέξοδα.

 

Συνεχίζεται…

 

 

 

 

 

Ετικέτες - Σχετικά Θέματα