ΠΟΤΕ ΘΑ ΔΙΚΑΙΟΥΜΕΣ;

dsc02586__

 

 

 

 

 

 

 

 Χίλια εννιακόσια δεκαέξ και ως το εικοστρία

Όλεν ο Πόντον ‘εν’τονε αίματα και ταφία.

Όλ’ π’ επίστευαν ‘ς σον Χριστόν, π’ έγγεβαν την Ελλάδαν,

Πολλοί ‘ς σα δρόμια επέθαναν κι οι άλλ’ όλ’ εκρεμάγαν.

Οι Τούρκ’ έρπαζαν τα μωρά ας ση μάνας την εγκάλαν,

Εβγάλ’νανε τα ψήα ‘τουν απέσ’ ‘ς σ’ άγρια τα’ ορμάνια.

Γυναίκ’ς – κορίτσια εμάζευαν, εποίν’νανε ντ’ εθέλ’ναν

Κ’ επεκεί τα κιφάλια ‘τουν με το μαχαίρ’ επαίρναν.

Ελάλ’ναν ατ’ς άμον τα ζα ‘ς σα έρημα τα δρόμια, 

Δίχως φαΐν, δίχως νερόν, ‘ς σην ζέστιαν και ‘ς σα χιόνια.

Εσέγκαν ατ’ς ‘ς σα φυλακάς, βαθέα ‘ς σην σκοτίαν,

Δίχως να ‘λέπ’νε συενούς, δίχως παρηγορίαν.

Κ’ επεκεί όλτς εδίκασαν, κανείς ‘κ’ εδικαιώθεν

Και απ’ άκρας όλτς εκρέμασαν, ο Πόντον ευκαιρώθεν.

Πώς ν’ ανασπάλλομε εμείς, πώς να μη εθυμούμες;

Πόσον θα φτάμε υπομονήν, πότε θα δικαιούμες;

 

Από το βιβλίο «Έλα Διογένη να ελέπ’ς», του Γιάννη Μιχαηλίδη

Εκδόσεις Αφών Κυριακίδη

 

Για την ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ