(Δημοτικό τραγούδι από Κέρκυρα)
Μάννα το μέγα Σάββατο όμορφος πούναι ο φόρος.
Και την ημέρα τη Λαμπρή όμορφος πούναι ο κόσμος.
Στολίζουν οι μάνες τα παιδιά κι οι αδελφές τ’ αδέλφια
Στολίζει κι η Λιονταρίνα τον ακριβό το γυιό της,
Μπροστά του βάνει τα χρυσά και πίσω τα βελούδα,
στη μέση τον αμάραντο να μην τόνε μαράνει.
Μπροστά πηγαίνει η μάννα του σαν ‘κόνα στολισμένη
κι οπίσω η αδελφούλα του σαν αγιογραφισμένη,
στην μέση πάει ο νιούτσικος σαν μήλο μαραμένο.
Η Εκκλησία δεν τον χωρεί κι οι εικόνες δεν τον θέλουν
κι ο νιούτσικος εγύρισε στην μάννα του και λέει:
– Γίνε, μάνα, πνευματικός να με ξομολογήσεις,
γιατί έχω κρίματα πολλά, να μου τα καταλύσεις,
τι άλλοι κουρσεύουν πρόβατα κι άλλοι κουρσεύουν γίδια
άλλοι κουρσεύουνε χωριά και άλλοι κουρσεύουν χώρες,
μα ‘γω μάννα μου κούρσευα ‘κλησιές και μοναστήρια.
Κλέφτω το δισκοπότηρο και τ’ άγιον Ευαγγέλιο.
Εγώ έδεσα τον κάλλιο μου σε κιβουριού κουλούρι
κι ήταν εκεί μία λυγερή εννιά μηνών θαμμένη.